Auteur archieven: admin6kX

De Rol van de Babs en Kwaliteitsbewaking
Zoals de titel aangeeft, was dit ooit voor mij de reden om Matrimonium op te richten. In 2010 besloot ook de gemeente Amsterdam over te gaan tot eenmalige aanwijzingen en beëdigingen en ik dacht alleen maar: “waar blijft dan de kwaliteit van de huwelijksceremonies?” Dus besloot ik daar wat aan te doen. Het liefst had ik natuurlijk die hele gang van eenmalige aanwijzingen en beëdigingen stop gezet, maar dat is een politieke beslissing waar ik niet zoveel invloed op uit kan oefenen. Het enige wat ik, wat wij, kunnen doen is benadrukken dat het voltrekken van een huwelijk een vak is en dat daar grote verantwoordelijkheden bij horen.

In samenwerking met de NVVB (Nederlandse Vereniging van Burgerzaken) heb ik gekeken naar een mogelijke certificering. We hebben daar uitgebreid over gesproken, we zijn het daar allemaal over eens, maar ook hier werkt de politiek niet mee. Immers, als een minister of staatssecretaris zelf dan gevraagd wordt om een huwelijk te voltrekken, zou dat betekenen dat die óók dat certificaat moet halen. Alleen al daardoor krijgen we het niet op de politieke agenda en wordt de noodzaak van certificering niet gezien. Dat betekent dat het bij de gemeenten zelf ligt, om preciezer te zijn, bij de gemeentelijke politiek. Ik probeer de berichten hierover in de gaten te houden en ik vier elke keer een klein feestje als ik zie dat een gemeente de eenmalige aanwijzingen aan personen die nog geen beëdiging hebben worden afgeschaft. (Voor wie het leuk vindt: ik hou dat bij door een google-alert. Ik krijg dagelijks berichten van google waarin “ambtenaar van de burgerlijke stand” voor komt. Zo zie ik ook de vacatures voor babs die ik dan vervolgens kan delen.)

Ach, en dan kan ik bij de pakken neer gaan zitten omdat het niet lukt, maar zo zit ik nou eenmaal niet in elkaar. Laten we er dan toch minimaal voor zorgen dat de kwaliteit gewaarborgd blijft. Dat betekent dat wij als babsen die eendagsbabs kunnen ondersteunen om een zo goed mogelijke ceremonie neer te zetten. Het gaat tenslotte om de wens van het bruidspaar en die heeft voor deze vriend, vriendin, familielid om BN-er gevraagd. Waarschijnlijk omdat ze het algemeen bekende beeld hebben van de gemeentelijke babs. Een beeld van stoffig, onzorgvuldig en onpersoonlijk. Een beeld waar wij ons allemaal niet in herkennen, maar dat wel hardnekkig in stand wordt houden. Ik heb vaak geroepen: “zolang deze babsen nog bestaan, komen we van het imago niet af”, maar ik vind inmiddels ook dat het beeld ook door weddingplanners, ceremoniesprekers en zelfstandig trouwambtenaren in stand wordt gehouden.

Want waarom zou je een zelfstandig trouwambtenaar of ceremoniespreker nemen? Omdat die alle tijd voor jullie neemt om een persoonlijke passende ceremonie te maken! Dat vind je op tientallen websites terug van zelfstandig trouwambtenaren. Maar heel eerlijk, weet je wat pas echt bijzonder is? Een babs die alle tijd voor je maakt om er een persoonlijke passende ceremonie van te maken, die het met haar (of zijn) hele hart doet zonder daarvoor een passende vergoeding te krijgen.

En ja, ik ben ook zo’n zelfstandig trouwambtenaar. Al kan ik dat al bijna niet meer zeggen, want ik doe voornamelijk ceremoniële verbintenissen of herbeloftes en dan kan ik me geen trouwambtenaar noemen. Maar ik ben ook babs, in de gemeente Leusden en in de gemeente Culemborg. De huwelijken die ik als babs doe, doe ik met evenveel passie en inzet als de ceremonies die ik zelfstandig doe. Ik besteed er net zoveel aandacht aan, steek er net zoveel tijd in en maak het in alle gevallen zo persoonlijk en passend mogelijk. Het is mijn eer te na om dat niet te doen, ik heb immers een vak hoog te houden en een bruidspaar dat mij alle vertrouwen geeft om iets speciaals te kunnen maken krijgt waar ze op hopen en het liefst nog een beetje meer.

Ik krijg -net zoals velen van ons- vaak de vraag: “Ben je een vriendin van het bruidspaar? Je kent hun verhaal zo goed!” We weten allemaal, dat zit hem in de juiste vragen stellen, niet alleen in een klik of in extra tijd die je kunt vrijmaken. En of je het huwelijk als gemeente babs of zelfstandig babs voltrekt zegt ook niks over de duur van de ceremonie, want de meeste gemeenten hebben daar sowieso een tijd voor ingesteld.

Mijn verhaal is dus eigenlijk ook een oproep aan alle babsen, aan alle zelfstandig trouwambtenaren, aan alle ceremoniesprekers en wie dan ook in de trouwbranche. Een oproep om te stoppen met het negatieve verhaal over de gemeentebabs, en tegelijkertijd een oproep aan ons allemaal om te laten zien dat van dat verhaal niks klopt. Bruidsparen kiezen denk ik vooral een zelfstandig babs om ruim van te voren al te weten wie hun huwelijk gaat voltrekken, om eerst al kennis te maken met een babs voor een keuze te moeten maken, of omdat ze iemand in actie hebben gezien en dat zo leuk vonden dat ze diegene ook zelf als babs willen. Immers: van trouwen komt trouwen.

Matrimonium is van begin af aan een vereniging voor babsen die een vast aanwijzing bij een gemeente hebben. Wij hebben ons nog niet open gesteld voor ceremoniesprekers. Ik ben eigenlijk best benieuwd, ik ga eens een knuppel in het hoenderhok gooien, zouden we dat niet juist wél moeten doen? Want als die doelgroep wel lid zijn van een vereniging zoals de onze, dan kunnen we ook daar invloed op de kwaliteit uitoefenen. Dan kunnen we ook binnen die groep laten zien dat het beeld van de gemeente babs allang achterhaald is. En tegelijkertijd kunnen we van hen leren, want het zijn ook ervaren sprekers en zij maken vast ook fantastische ceremonies mee.

In de 13 jaar waarbij ik als abs in Amsterdam de meest fantastische, luxe, extravagante en ‘over de top’ huwelijken mocht voltrekken, heb ik enorm genoten. “Ik stond elke keer met mijn snufferd vooraan”, zei ik dan. Wat een voorrecht! Maar die tijd heb ik gehad. Ondertussen blijf ik lekker mijn ceremonies voor zowel Leusden als Culemborg doen. Ik doe er maximaal 25 per jaar en zelfstandig haast niks meer. Het klinkt misschien gek, maar ik vind de gemeente huwelijken veel leuker om te doen. Het is vaak kleiner, intiemer en het gaat echt nog om de liefde en de verbintenis met elkaar en degene om hen heen. Niet om de styling, de luxe, de omvang of de grootte.

Onlangs had ik een ceremonie van een Nederlands-Russisch stel in Amsterdam. Het paar bedacht een week voor hun huwelijk dat ze eigenlijk toch liever in Amsterdam wilden trouwen, in plaats van in Den Haag waar alles geregeld was. Dat konden ze op zo’n korte termijn natuurlijk wettelijk niet meer regelen, dus besloten ze in Den Haag dan die ochtend even eenvoudig te trouwen, wat wonder boven wonder blijkbaar nog geregeld kon worden, en dan in de auto te springen om in Amsterdam de ceremonie te hebben. De locatie had mij daarvoor benaderd, de rest werd door een zeer vooraanstaand weddingplanner georganiseerd. De locatie was in een oase van bloemen omgetoverd, en er brandden minstens honderd kaarsen in een zaaltje van zes bij zes, alles was tot in de puntjes gestyled. Er was een saxofonist om de entree van het bruidspaar -van deur tot tafel zeker 5 stappen- extra allure te geven en talloze instructies voor mij voordat ik aan de ceremonie begon. Toen ik vroeg waar de stoelen voor het bruidspaar waren, keek de weddingplanner me heel verbolgen aan, zo’n blik van “hoe durf je het te vragen”. Ze zei: “Het bruidspaar gaat niet zitten, die blijven staan, weet je wel hoe dik je eruit ziet als je zit?!”

En dan is het wel eens lastig om een flapuit te zijn, want mijn woorden “dat ik daar nou niet aan gedacht heb, dat is natuurlijk waar het vandaag om gaat” werden me niet in dank afgenomen. Ik denk niet ooit nog eens met haar samen te werken, maar je zult wel begrijpen dat ik daar ook totaal niet op zit te wachten. Nee hoor, na jaren vol extravagante, super de luxe en bijna overdreven huwelijken geef ik nu echt de voorkeur aan die fijne ceremonies in het bos of op de hei, in het fantastische oude Stadhuis van Culemborg of gewoon bij mensen thuis in de tuin. Intiem, persoonlijk en altijd op maat. Als een pak of bruidsjurk die als gegoten zit. En als ik ogen gedurende de ceremonie steeds meer zie glimmen, af en toe een traantje zie vallen en liefde om me heen voel dansen dan ben ik een blij mens. Blij omdat het weer gelukt is om een bruidspaar nog meer te laten stralen, om liefde nog meer te laten dansen en om een herinnering te maken waar ze oneindig op kunnen teren.

Maar gelukkig is dat voor iedereen anders. Waar ik nu van intiem hou, hou jij misschien van groots en over de top. Waar ik veilig binnen wensen van het bruidspaar blijf, zet jij misschien liever misschien een gedurfde stap daarbuiten. En juist dat is toch mooi, dat we allemaal zijn wie we zijn, doen zoals we doen. Wat een keuze hebben bruidsparen daarmee, geweldig toch! Er is maar 1 ding wat we zeker niet zijn en dat is die stoffige gemeentebabs, die geen tijd maakt voor een persoonlijke op maat gemaakte ceremonie. En laten we daar trots op zijn en laten we dat vooral ook zo houden.

Andréa

Ik heb JA gezegd!

Dat ene kleine woordje, al zo vaak gehoord, en nu zelf ook uitgesproken. Niks bijzonders op zich, want hoe vaak zeg je het woordje “ja” dagelijks, daar denk je amper over na. Heb je lekker geslapen? “Ja, best wel.” Wil je koffie? “Ja lekker!” En deze keer was de vraag “Wil je voor de site van Matrimonium een blog schrijven?” en ik antwoordde natuurlijk met “ja”. Dus nee, ik ben niet getrouwd, ik heb me verbonden aan een driemaandelijkse blog en hier is dan mijn eerste.

Onderdeel van de nieuwe website van Matrimonium en bedoeld om te inspireren, te vermaken en ook om van te leren. Het is alom bekend dat ik veel trainingen geef aan babsen, en mijn trainingen gaan hoofdzakelijk over de wettelijke basis. Simpelweg omdat dat het belangrijkste is.

Een ervaren babs kan heel goed aan collega babsen leren hoe je een ceremonie meer sjeuïgheid kan geven, of hoe je een speech net dat beetje extra kan geven, maar de wettelijke vereiste is een basis die eigenlijk verplicht zou moeten zijn. Ik roep niet voor niets al jaren dat het voltrekken van een huwelijk een vak is, en dat valt of staat met een goede basis.

Vaak kom ik bij gemeenten in huis waar ik dan mijn verhaal mag vertellen aan de babsen en regelmatig zijn daar babsen bij die al 25 jaar het vak uitoefenen. Ik zie dan hakken in het zand gaan, armen over elkaar schuiven en een uitdrukking op het gezicht verschijnen van “wat kom jij ons dan vertellen…?”. En heel eerlijk, hoe dieper de hakken, hoe steviger de armen en hoe stelliger de blik, des te leuker vind ik het.

De ervaring is dat vroeger de babsen vooral een kunstje werden geleerd. Je herkent dat zelf misschien ook wel, dat briefje dat je kreeg voordat je aan de slag ging. Een briefje waarop stond welke vraag jij moet stellen aan het paar, dat je ze dan wel eerst moet laten staan en dat ze elkaar daarbij de rechterhand moeten geven. Het paar moet de vraag beantwoorden met “ja”. Vervolgens moet jij verklaren dat zij door de echt aan elkaar verbonden zijn en laat je ze de akten tekenen. Maar wat de achterliggende gedachte hierachter is, daar heeft nog niemand over verteld. Snap ik ook, want op de afdeling kennen ze die ook niet, die hebben ooit datzelfde kunstje geleerd.

Gelukkig weten wij inmiddels dat er veel meer is dan elkaar een rechterhand geven en het woordje “ja”. Dat er veel meer ruimte zit in de wetgeving achter dit officiële gedeelte. Maar ook dat we veel meer verantwoordelijkheden hebben dan ze ons in eerste instantie hebben doen geloven. Een persoonlijke verantwoordelijkheid komt in maar heel weinig gemeenten ter sprake als iemand als babs wordt aangesteld. Zo vaak gaat het gelukkig niet mis, maar wat als het wel mis gaat… En alleen al om die reden vind ik het van de zotte dat zomaar iedereen een huwelijk kan en mag voltrekken, zonder enige basis. Dat je een leuk verhaal kunt vertellen zegt toch nog niks over de wettelijke vereisten waarvoor jij persoonlijk aansprakelijk kan worden gesteld. Ook als je maar eenmalig bent aangewezen en beëdigd. Bij de beëdiging doe je de belofte je aan de wet te houden, handig dat je dan weet wat die wet is.

Andréa