Ik heb JA gezegd!
Dat ene kleine woordje, al zo vaak gehoord, en nu zelf ook uitgesproken. Niks bijzonders op zich, want hoe vaak zeg je het woordje “ja” dagelijks, daar denk je amper over na. Heb je lekker geslapen? “Ja, best wel.” Wil je koffie? “Ja lekker!” En deze keer was de vraag “Wil je voor de site van Matrimonium een blog schrijven?” en ik antwoordde natuurlijk met “ja”. Dus nee, ik ben niet getrouwd, ik heb me verbonden aan een driemaandelijkse blog en hier is dan mijn eerste.
Onderdeel van de nieuwe website van Matrimonium en bedoeld om te inspireren, te vermaken en ook om van te leren. Het is alom bekend dat ik veel trainingen geef aan babsen, en mijn trainingen gaan hoofdzakelijk over de wettelijke basis. Simpelweg omdat dat het belangrijkste is.
Een ervaren babs kan heel goed aan collega babsen leren hoe je een ceremonie meer sjeuïgheid kan geven, of hoe je een speech net dat beetje extra kan geven, maar de wettelijke vereiste is een basis die eigenlijk verplicht zou moeten zijn. Ik roep niet voor niets al jaren dat het voltrekken van een huwelijk een vak is, en dat valt of staat met een goede basis.
Vaak kom ik bij gemeenten in huis waar ik dan mijn verhaal mag vertellen aan de babsen en regelmatig zijn daar babsen bij die al 25 jaar het vak uitoefenen. Ik zie dan hakken in het zand gaan, armen over elkaar schuiven en een uitdrukking op het gezicht verschijnen van “wat kom jij ons dan vertellen…?”. En heel eerlijk, hoe dieper de hakken, hoe steviger de armen en hoe stelliger de blik, des te leuker vind ik het.
De ervaring is dat vroeger de babsen vooral een kunstje werden geleerd. Je herkent dat zelf misschien ook wel, dat briefje dat je kreeg voordat je aan de slag ging. Een briefje waarop stond welke vraag jij moet stellen aan het paar, dat je ze dan wel eerst moet laten staan en dat ze elkaar daarbij de rechterhand moeten geven. Het paar moet de vraag beantwoorden met “ja”. Vervolgens moet jij verklaren dat zij door de echt aan elkaar verbonden zijn en laat je ze de akten tekenen. Maar wat de achterliggende gedachte hierachter is, daar heeft nog niemand over verteld. Snap ik ook, want op de afdeling kennen ze die ook niet, die hebben ooit datzelfde kunstje geleerd.
Gelukkig weten wij inmiddels dat er veel meer is dan elkaar een rechterhand geven en het woordje “ja”. Dat er veel meer ruimte zit in de wetgeving achter dit officiële gedeelte. Maar ook dat we veel meer verantwoordelijkheden hebben dan ze ons in eerste instantie hebben doen geloven. Een persoonlijke verantwoordelijkheid komt in maar heel weinig gemeenten ter sprake als iemand als babs wordt aangesteld. Zo vaak gaat het gelukkig niet mis, maar wat als het wel mis gaat… En alleen al om die reden vind ik het van de zotte dat zomaar iedereen een huwelijk kan en mag voltrekken, zonder enige basis. Dat je een leuk verhaal kunt vertellen zegt toch nog niks over de wettelijke vereisten waarvoor jij persoonlijk aansprakelijk kan worden gesteld. Ook als je maar eenmalig bent aangewezen en beëdigd. Bij de beëdiging doe je de belofte je aan de wet te houden, handig dat je dan weet wat die wet is.
Andréa
