We krijgen veel vragen van collega’s uit het land of van mensen die graag trouwambtenaar willen worden. We proberen de meest gestelde vragen hier te beantwoorden.

Met stip op één staat beslist de vraag over hoe je trouwambtenaar kan worden en dus kan worden aangewezen en beëdigd (tot 1-1-2020 heette aanwijzing “benoeming”).

Heb jij een vraag, waar je heel graag ’n antwoord op wilt hebben? Stuur dan een mail naar jaikwil@matrimonium.nl. 

Om trouwambtenaar (BABS) te worden, heb je een aanwijzing van de gemeente en een beëdiging door de rechtbank nodig. Deze beëdiging gebeurt altijd op voordracht van een gemeente en kan niet door jezelf worden aangevraagd.
 
Wie BABS wilt worden moet solliciteren bij een gemeente. Wie geen aanwijzing heeft, maar wel huwelijksceremonies verzorgt, is geen trouwambtenaar maar ceremoniespreker.
 
De aanwijzing is geldig in de gemeente die je heeft aangewezen, terwijl de beëdiging landelijk geldig is. De aanwijzing en beëdiging zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zonder beëdiging heeft de aanwijzing geen rechtskracht en vice versa.
 
Als je een aanwijzing hebt die afloopt en je vindt pas daarna een nieuwe gemeente om als BABS aan de slag te gaan, moet je opnieuw beëdigd worden. Veel gemeenten bieden de mogelijkheid om een eenmalige aanwijzing aan te vragen om als gast-BABS een huwelijk te voltrekken, maar dit is alleen mogelijk als je al een lopende beëdiging hebt.
 
De beëdiging gebeurt bij de arrondissementsrechtbank waartoe het rechtsgebied van de gemeente behoort, en je kunt kiezen voor het afleggen van een eed of belofte.

Dat is afhankelijk van het land waar het bruidspaar dat wilt doen. Niet in elk land is dat mogelijk. Informeer even bij de autoriteiten van desbetreffend land wat de mogelijkheden zijn. Een ambassade kan het bruidspaar al verder helpen en jou van deze informatie voorzien. Goed om te weten is dat het bruidspaar trouwt naar het recht van het land waar je wettig een ja-woord aan ze vraagt. Toch iets om over na te denken.

In het burgerlijk wetboek (Artikel 67) is vastgelegd wat het echtpaar elkaar moet beloven.

  • De aanstaande echtgenoten moeten ten overstaan van de ambtenaar van de burgerlijke stand en in tegenwoordigheid van de getuigen verklaren, dat zij elkander aannemen tot echtgenoten en dat zij getrouw alle plichten zullen vervullen, die door de wet aan de huwelijkse staat worden verbonden.
  • Terstond nadat deze verklaring is afgelegd, verklaart de ambtenaar van de burgerlijke stand, dat partijen door de echt aan elkander zijn verbonden, en maakt hij daarvan in het daartoe bestemde register een akte op.

De vraag is dan ook: <Naam 1> neemt u <Naam 2> aan tot uw echtgeno(o)t(e) en belooft u getrouw alle plichten te zullen vervullen die de wet aan de huwelijkse staat verbindt? Wat is hierop uw antwoord?

Natuurlijk kan hier wel een aanvulling op komen, maar dit gedeelte is verplicht. Het antwoord moet bevestigend zijn, dat is het zogenaamde JAWOORD.
‘Dan, verklaar ik, als ambtenaar van de burgerlijke stand van de gemeente <naam gemeente waar het huwelijk wordt voltrokken>, dat <naam 1> en <naam 2> vanaf dit moment door de echt met elkaar zijn verbonden.’

Bruidsparen mogen minimaal 2 en maximaal 4 getuigen vragen. De getuige moet wel 18 jaar of ouder zijn, ongeacht welke nationaliteit, en in het bezit zijn van een geldig identiteitsbewijs.

Dat mag, als hij of zij maar minimaal 18 jaar is en in het bezit van een geldig id-bewijs.

Zolang er nog minimaal 2 andere getuigen zijn is er niks aan de hand, anders zal iemand anders getuige moeten zijn. Gelukkig mag je tegenwoordig zonder geldig id-bewijs de straat niet meer op, dus dat komt altijd goed. Ook op het laatste moment nog.

Naamgebruik wil zeggen dat de achternaam niet wordt wijzigt, maar dat ook de naam van de echtgenoot of echtgenote gebruikt kan worden als aanspreeknaam. Door officiële instanties word diegene dan met die naam aangesproken. In het paspoort blijft altijd de eigen naam behouden, en er kan alleen gekozen worden voor de vermelding “echtgenoot van” (e/v) of “partner van”(p/v).

Dat is afhankelijk van de nationaliteit die de bruid of bruidegom heeft. Die bepaalt namelijk zijn of haar naamrecht. Is dat Nederlands, dan kan diegene altijd zijn of haar eigen naam behouden. Nederland kent alleen naamgebruik (zie hierboven). In veel andere landen is het wel mogelijk om een naam te wijzigen na een huwelijk, maar dat moet dan bij die autoriteiten moeten regelen. Als de bruid of bruidegom dan een nieuw paspoort heeft met daarin de naam na het huwelijk, dan wordt dat in de Basisregistratie Personen (BRP) ook aangepast.